Vakantie 1999

28 september

Edinburgh

Na het ontbijt zijn we onderweg gegaan. Het is wel lastig dat op de kaart wel eenrichtingswegen staan aangegeven, maar niet als bussen en taxi's wel de andere kant op mogen en wij met onze personenauto niet. Maar na wat zoeken, kwamen we uiteindelijk toch uit bij "Dynamic Earth". Alleen waren er natuurlijk weer parkeerproblemen: De parkeerplaats was vol, dus moesten we op zoek naar een andere plaats om de auto kwijt te raken. En toen hadden we niet genoeg geld voor de automaat. Maar Schotten zijn aardige mensen. Een toevallige medeparkeerder schonk ons zo maar een pond, zodat we met het pond dat we zelf nog hadden twee uur konden parkeren.

We konden dus op onderzoek gaan naar onze eigen "Dynanic Earth". Met een 'tijdmachine' gingen we 50 miljard jaar terug in de tijd. En vanaf de "Big Bang" konden we het ontstaan van de aarde volgen. Met echte aarbevingen en vulkanen tot en met een groot blok echte (smeltend) gletser-ijs. Ook waren er voorstellingen met allerlei uitgestorven diersoorten en van allerlei bestaande omgevingen op aarde. Als laatste werd er een kort blik gegund in een mogelijke toekomst.

Tegen 12:00 uur waren we weer terug bij de auto en konden we onderweg naar Pitlochry. We zworven even rond door de zuidoost kant van Edinburgh, maar toen we de rondweg hadden gevonden, waren we snel onderweg langs de zuidkant van de Forth. Ruim een uur later besloten we dat het tijd werd om de noordkant van de rivier op te zoeken en gingen we dus op weg naar Alva.

BOEM!

Paniek alom en natuurlijk net op dat moment begaf de verbinding van onze GSM het. Maar gelukkig waren er voldoende mensen om ons heen om de politie te bellen. Die kwamen dan ook even later om de situatie op te nemen. Hun eerste zorg was om de plaats van de auto's op de weg te markeren en vervolgens de weg vrij te maken. De chauffeuse van de aangereden auto klaagde over nekpijn, dus werd die eerst ondervraagd, zodat ze eventueel snel naar de dokter kon. Hierna was Pauline aan de beurt, terwijl ik aan de agente mijn persoonsgegevens en de gegevens van de verzekering doorgaf.

Toen ik aan de beurt was, was de spanning zelf een beetje weg, maar ook in zo'n geval is een ondervraging geen pretje. Ik moest verklaren wie gereden had en die verklaring ondertekenen. Daarna moest ik aangeven wat er volgens mij was gebeurd. En ook daar moest weer mijn handtekening onder.

De agente had ondertussen een sleepwagen geregeld en toen die was aangekomen, hebben we de wagen opgeladen en zijn we op zoek gegaan naar een Peugeot-dealer. Die bleek er niet zo veel zin in te hebben. Ze zouden pas na zo'n 3 weken naar de auto kunnen kijken. We besloten dus van het aanbod van de sleper gebruik te maken om de auto naar zijn "yard" te brengen en daar de verzekering te regelen.

Later kwam de sleper op het idee om de auto naar de boot te brengen en daar op te duwen. De plaats was al betaald en dan zou in ieder geval de overtocht voor de verzekering gratis zijn. Dit zouden we dan nog moeten afspreken met de verzekering, want het repatrieren van de auto zou best een heel erg duur kunnen worden.

Het gerucht dat Schotten hele aardige mensen zijn, klopt overigens volledig. De sleper regelde dat zijn vrouw met haar auto ons en alle spullen uit de auto op zou komen halen en dat we samen op zoek zouden gaan naar een hotel. Hijzelf had ondertussen een aantal autoverhuurbedrijven afgebeld om ons aan een auto voor de rest van de vakantie te helpen. Bij ons vertrek kon hij ons dus een adres en een schatting van de kosten geven. (Terwijl ik in de eerste uren na het ongeluk alleen nog maar naar huis wilde, leek het me later steeds meer een goed idee om niet thuis te gaan zitten kniezen.)

Zonder veel problemen werden we dus snel bij hotel "The Grange Manor" in Grangemouth afgeleverd. Er waren gelukkig nog enkele kamers vrij in dit mooie, zeer luxe hotel. Ik pakte het krat met onze autospullen en een bediende pakte alle overige tassen en bracht ons naar - onze - kamer 201. Hier konden we even tot rust komen met het uitzicht op een aantal spelende konijnen.

Toen we vonden dat het tijd werd voor het avondeten, zijn we naar de receptie gelopen om naar de bar te vragen, want we hadden geen zin in een uitgebreid diner. 'Barmeals' waren goed genoeg. De eigenaar van het hotel, Bill Walace, sprak ons in de hal aan en vertelde dat hij vanavond naar EIndhoven ging. Wat is de wereld toch klein...

Toen hij doorkreeg dat we op zoek waren naar de bar eten en niet naar drinken, verwees hij ons naar het "Wallace restaurant" in een bijgebouw, alwaar we gegrilde lamsribjes en filet steak (medium) tot ons namen. Het heerlijke eten sloten we af met een bakje thee en espresso. Terug in de hotelkamer dook ik in een rustgevend bad terwijl Pauline tot de ontdekking kwam dat er zo'n 60 TV-kanalen te bekijken waren. Maar ook zij nam op een gegeven moment liever even een lekker bad. Na wat getik op de computer om deze teksten voor het nageslacht vast te leggen, begaven wij ons naar bed, om ons terug te trekken voor een welverdiende nachtrust.